Zo tijdens de laatste loodjes van het Klimaatakkoord (tenminste in 2018) is het lastig om tijd te vinden voor andere zaken dan de onderhandelingen. Zeker als je ook je handen vol hebt aan de Nationale Omgevingsvisie en de consultatie van het Invoeringsbesluit Omgevingswet. Op 11 december besloot ik, ondanks alle urgente en belangrijke dossiers, toch te gaan naar een seminar genaamd ‘Jurist in de energietransitie’, van IIR.

Op het programma stonden, naast Olof van der Gaag, directeur NVDE, met een presentatie over het Klimaatakkoord, ook energieleveranciers, netbeheerders, advocaten en RVO. Jilles van den Beukel (Eneco) lichtte toe welke subsidies, normeringen en verplichtende maatregelen er nu zijn, welke de energietransitie nodig heeft en wat hij verwacht van het Klimaatakkoord. Marinus Winters (Allen & Overy) sprak over het Clean Energy Package. Marike Niemöller (Nouryon) uitte haar twijfels over of de Omgevingswet zal leiden tot grote veranderingen voor de energiesector. Daarna kwamen onderwerpen als waterstof, experimenteerregelingen, de rol van de netbeheerder en de transitie in de gebouwde omgeving aan de orde. Het was interessant om op één dag bijgepraat te worden over de Warmtewet, Omgevingswet, Wet VET, Wet Wind op Zee, Energiewet 1.0 en 2.0 en aanverwante regelgeving en beleid. Het meest opvallende vond ik de vragen uit de zaal. In deze fase van het Klimaatakkoord merk ik dat zowel overheden, als het bedrijfsleven, als de juristen allemaal op zoek zijn naar duidelijkheid. Wel om andere redenen, maar ze stellen allemaal vergelijkbare vragen over de techniek, het beleid en de wetgeving.

Er leven veel vragen over de regionale energiestrategieën (RESsen), de doorzettingsmacht van de gemeente bij de wijkgerichte aanpak en in hoeverre waterstof een rol kan/gaat spelen bij de verduurzaming van de gebouwde omgeving. Allemaal onderwerpen waar het Klimaatakkoord naar verwachting richting aan gaat geven. Maar of met het Klimaatakkoord alle juridische vragen zullen worden beantwoordt?